Arabadan indiğimde Ayşe ile göz göze geldik. Gözlerimden, gözbebeklerini ayırmayarak ve söze başlama zahmetinden beni kurtararak;
Ayşe bende nefretten başka bir şey görmediğini söyledi. Yüreğimin her yerinin zift gibi karanlık şeylerin kapladığını, sevmek istesem bile şuan için bunu başaramayacağımı söyledi. Yaşadığım acının beni duygusuzlaştırdığını, kendisinin beni ne kadar sevdiği sözcükler döküldü dilinden. Eğer yanında kalmamı istemiyorsam. Gidebileceğini. Eğer istersem bir daha beni rahatsız etmeyeceğini. Eğer yine istersem. Tümüyle hayatımdan çıkacağını söyledi.
Susmaktan başka. Gözlerimi kaçırmaktan başka bir şey yapamadım o an.
Hıçkırıklarla kendisinin bir aptal olduğunu, bir daha yanıma gelmeyeceğini, ölsem mezarıma dahi uğramayacağını söyleyip, ağlayarak gelip elleriyle belimden kavrayarak ağlamaya devam etti.
Ellerim yanda, gözümde tek damla yaş sol yanağımdan omuzlarına, o kömür karası saçlarına değdiğini usulca akarken gördüm. Dayanamadım ve en sonunda söze suskunluğumu bıçak gibi bölerek başladım.
Sana hayatımdan çık. Bir daha beni görmeye gelme. Diyemem. Nefesim gibi olmuşken, sensiz yaşamayı denemek intihar olur bana. Uzun zamandır beni anlamaya çalıştın. Anlayamadın diyemem. Sürekli denedin. Yine dene.
Başaramazsan yine dene. Çünkü; ben senin yanında olmayı her zaman denedim. Yanında olmamı istemezsen bile yanında olmayı yine denerim. Ta ki: istediğimiz şeyler oluncaya dek.
Ellerimle omuzlarından tutup, ağlamaktan kan çanağı olmuş gözlerine baktım. Ne diyeceğimi bilemiyordum. İnsan duygularının karmaşık olduğu anlarda doğru sözcükler bir bir dökülmeye devam edermiş. Bir süre bekledikten sonra sözüme kaldığım yerden.
Sen ailenden bir gün bile uzakta yaşadın mı hiç. Annenden, babandan, kardeşlerinden… Teyzelerini, halalarını, dayılarını, kuzenlerini, arkadaşlarını yani yakın çevreni söylemiyorum bile Ayşe.
Ben hayatım boyunca bir yurt köşesinde. Pencerenin önünden geçen yabancı insanları ve onların aileleri ile olan sıcak ilişkilerini izleyerek ve bir gün aile kurmayı hayal ederek avuttum kendimi…
Geçmişimin intikamını almamı kimse engelleyemez. Kader bile yolumu çizmişken geri dönemem. Eğer yolumdan dönersem kendime ihanet etmiş olurum Ayşe.
Asıl işimi, hayatımı ve en önemlisi görevimi bıraktım. Bunu en iyi sen biliyorsun. Seninle ayrılma noktasındayız. Hem de şimdiye dek; aramızda hiç böyle bir an yaşanmamışken şimdiye dek…
Sana söyleyebileceğim tek bir şey var Ayşe. Hayatımda ve yüreğimde ölünceye kadar hep sen olacaksın. Sen yanımda olsan da, olmasan da…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorum yap: