Ötelemekten Bıkmışken Yalnızlığımı

Kara bir kıta sevdan,

Her ne yana dönsem orada bir yüzün var,
Tutsaklık değil benimki
Bilinçli bir sürgün hali...

Ötelemekten bıkmışken yalnızlığımı,
Yüreğimi seni sevmeye alıştırdım,
Bütün yalanların ortasında,
Tek bir gerçektin sen bana,

Ve seni aldım sol yanımın sıcaklığına,
Sen oldu bir tarafım,
Kışın bile sensiz üşüyemez oldum,
Yemeğim, aşım, tuzum,
İçten içe kanayan yaram...

Sonra yaz geldi, alıştırdı bu şehrin sokaklarında
yalnızlığın beni,
Aradan yıllar geçerken,
Usandı kabuk bağlamış sevdam,
Her demde vurdu bam telime,
Saz oldun, söz oldun,
Anonime yazılmış bir deyiş,
Mısralarım ranza dibe düştü,
Toprak oldun...